HAFTASONUM...

Cumartesi yarım günlük mesaimin sonrasında eşimle İzmit'e abimlere gittik.. 2 tane yeğenim var 7 ve 4 yaşında, ben küçüğünün delisiyim..Çok tatlı olmuş. Şarkı söylemeye bayılıyor. 4 yaşında ve en az 20 şarkı yı duraksamadan söylüyor. Tabi çocuk şarkıları.. Birde fotoğraf çekilirken pozları varki deli ediyor beni:) Makineyi görünce başlıyor farklı farklı pozlar vermeye..Geleceğin aktristi gibi.
Yengem bize yöresel bir yemek yaptı.. Bayramda gelişlerinde söz vermişti, İzmit'e beni çeken diğer önemli neden de bu yemek idi:) Yıllar önce Malatya'da iken karşı komşumuz yapardı. Yapılışı epey uzun ve zahmetli..Kullanılan malzemede çok ilginç "Kiraz Yaprağı". Kiraz yerine taze fındık, dut yada fasulye yaprağı'da kullanılabiliyor. Yengem'in annesi kiraz yaprağını salamura olarak saklamış. Karşı komşumuzunda ipe dizip kuruttuğunu hatırlıyorum.. Yani mevsimini kaçırdım diye üzülmenize gerek yok. Bu yöntemlerlede saklayabilirsiniz. Resimde daha iri görünüyor ama her biri ince parmağın yarısı kadar incelikte sarılıyor. İçinde olan ise incebulgur, un ve sudan yapılan bir hamur(içliköfte dışı gibi), sarıldıktan sonra haşlanıyor. Suyu dökülüyor. Yoğurtla az miktarda un ocakta kaynatılıyor. İçine az miktarda da erik yada nar ekşisi katılıyor. Bol Soğan bol yağda kavruluyor. Sarmaların üzerine kaynamış yoğurtlu karışımı ekliyorsunuz. En üstede kavrulmuş soğan.. Enfes..

Yengem kalan yemeğide paket yaptı, gelirken getirdik.. Aklıma geldikçe dolaptan çıkarıp çıkarıp yiyorum. Soğukta gayet lezzetli oluyor.

Pazar günü eşimle koşmaya karar verdik önce.. Malum haftaya pazar Avrasya Maratonu var.. Hazırlık olsun diye.. Yoksa köprülerde yollarda kalmak var. Son anda vazgeçip havanında güzelliğini görünce tenis oynamaya karar verdik...Yağmurlu havada koşabilirsiniz ama tenis oynayamazsınız.. Birde baktık kortların yanında 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı etkinlikleri var.. Çocukluğumu hatırladım.. Okuldayken en uzun boylu ben olduğumdan hep Bayrak Flama tutmuşumdur. Yada yürüyüşte en sağda en başta olmuşumdur:) Bando takımında olmayı çok istemiştim. Bir türlü cesaret edememiştim.. Keşke bir destekleyenim olsaymış... Bu tür etkinliklerden uzak kalmanın acısını üniversite deyken fazlasıyla çıkardım:) Hatta bir tenis kulübü bile kurdum:) Şu an bu kulüp İTÜ'nün en başarılı spor kulübü.. Üyesi ve etkinliği en çok olanı..

Döndükten sonra evişleri derken, havalar soğuyunca yeni çıkardığım puf yorganın içine attım kendimi.. "Gazap Üzümleri" kitabımı bitirdim..

Kitap nasıl bitti anlayamadım. Göç eden bir aileden bahsediliyor. Fakirlik diz boyu.. Kitap bir çırpıda okunuyor. Koca kitap( 614 sayfa) bu göçü anlatıyor. Sadece bir yerden bir yere gidiyorlar.. Ama kitap sanki yarıda kaldı. Aileye ne oldu.Çocuklar'in sonu ne oldu.. Bırakıp gidenler geri döndü'mü? Öylece bitti kitap.. John Steinbeck hayatta olsa "Gazap Üzümleri II' yi yazacağını düşünürdüm.. Aileye ne oldu sorusunu kafamdan silmem gerekiyor..Diğer noktada kitaba ismini veren Gazap Üzümleri ifadesinin kitabın sadece bir yerinde geçtiği ve hikayeyle pek ilgisi olmaması..

Kitap Amerika'da bir dönem yaşanan tarım kesimindeki halkın buhranını anlatıyor. Aslında yaşananlar şu an ülkemizin Doğu'sunda yaşananlara benziyor. Toprağını bırakıp gitmek zorunda kalan, çok düşük ücrete iş arayan insanları anlatıyor. Hatırlıyorum Malatya'ya Kayısı zamanı çalışmak için Adıyaman'dan aileler gelirdi. Çadırlarda kalır, makarna, domates ekmek yerlerdi..Bir kişinin günlüğü 5 milyon idi.. Kayısı işi bitince Adana'ya turuçgil yada pamuk toplamaya giderlermiş. Kitaptan tek farkı olaylar Amerika'da değil Türkiye'de geçiyor. Kitapda da Doğu'dan Batı'ya Kaliforniya'ya akın akın bir göç var. Kimse olanlara bir anlam getiremiyor.