PINARCETAMİN:)

Herşey Sanem'in bir blog açması ile başladı. Sayfasını her ziyaret edişimde artan bir hevesle etamin yapmak istedim. Eklediği yeni modellere bayıldım. Ama bir türlü başlayamıyordum bu işe, biri beni yerimden kaldırmalı, git ve gereken malzemelerini al demeliydi. Onu da Berceste dedi:) Sanem'in modellerini önce renkli çıktıdan aldım, düştüm Eminönü yollarına...

Berceste'nin verdiği bilgilere göre 8 numara iplik ve orta genişlikte etamin alacaktım. Önce iplik telaşı başladı. İplikleri alıp, kumaş almaya yöneldim ama o da ne; orta genişlikte ki etamin ortadan silinmişti. Kimse satmıyordu artık, tek çeşit vardı, o da iri etamindi. Kumaşçıda oturuldu, iplikler çıkarıldı ve kumaş üzerinde nakış testi yapıldı, içim çok elvermese de mecbur deyip alındı. Eve dönüp heyecanla başlandı ama hayır birşeyler yanlıştı işte. Hemen Sanem'e mail yazıldı. Gelişmelerden haberdar edildi. Sanem daha görmeden kumaşın yanlış olduğunu anladı ve devam edilmemesi gerektiğini söyledi. İyi ki de yol yakınken dönüldü.

Üstüne üstlük iplikler de yanlıştı. Alınan ipi 3e bölmek imkansızdı. Ama DMC ipleri bölünüyordu. İplikçi dükkanına kocaman yazı asmıştı. "İplik iade ve değişimi yapılmaz" :((

Geri de götürülemezdi.

Berceste yardıma koştu, kumaş için bulunabilecek bir site adresi verdi. Üstelik online satışta vardı. Ama bu kumaş neden bu kadar pahalı idi. Çünkü ithal geliyordu. Bir kumaş ve iplik ülkesi olan memleketimizde üretilmiyordu bu çeşitler ne yazık ki...

Aradan çok geçmedi ki Sanem'den bir paket geldi. Yanlış duymadınız evet dünyanın öteki ucu Amerika'dan bir paket. İçinden gerekli kumaşlar, iplikler ve de harika bir kitap. Üstelik etaminin inceliklerini daha yakından görebilmem için de işlenmiş küçük bir parça ile minik bir mektup... Paketi alıp işten eve nasıl heyecanla geldiğimi biliyorum, ne kadar çok mutlu olduğumu ve bir solukta ilk modeli işlediğimi...

Sanem bu işe başlarken yaptığım bütün yanlışlıkları düzeltecek, beni tekrar etamin yapmaya teşvik edecek ne varsa yaptı. Bıkıp usanmadan maillerime cevap yazdı. Gönderdiği paketle beni dünyanın en mutlu insanlarından biri yaptı.

Kendimi öğrencisi kabul edip işlediğim bu ilk modeli ona ithaf ediyorum...
Bu arada etamin işlemek göründüğü kadar kolay değilmiş hiç:) Kumaş delikleri daha küçük ve bol renk çeşidi olunca, iğneyle kuyu kazmaya benziyor desem çok yanlış olmaz:)

Ben bu resimde ki kızları çok sevdim. Çok hamaratlar, her gün başka bir iş yapıyorlar. Mevsimler değişiyor, onlar kıpır kıpırlar... Kendi kızlarım olarak kabul ettim onları :) Aman da kızlarım bugün ne pişirmişler mutfakta... Biri börek hamuru açmış, diğeri de elmalı pay pişirmiş.

Bakalım bir sonraki sefer ne iş yapacaklar...